Dziękuję Ci Panie Boże, za czas rekolekcji. Za metodę medytacji ignacjańskiej, dzięki której spotkałam się wreszcie z Tobą. Bardzo tego pragnęłam i wiem, że przygotowywałeś mnie na to ważne spotkanie.
Ty wziąłeś mnie na ręce, jak niemowlę w ramionach matki, przytulałeś mnie, cieszyłeś, jak kochająca matka swoim dzieckiem.
Ty schylałeś się do mnie jak dobry ojciec, przytulałeś do policzka, podnosiłeś do góry, karmiłeś i uczyłeś chodzić. Uczyłeś świata i wolności.
Ty stworzyłeś mnie i stwarzasz jako kobietę, podzieliłeś się ze mną wspólnotą i stworzyłeś do bycia szczęśliwą w relacji miłości.
Ty przyjąłeś mnie w synu marnotrawnym zanim jeszcze zdążyłam dobrze wrócić do Ciebie. Wyczekiwałeś mnie nie patrząc na moje winy. Przyjąłeś, radowałeś się, wspólnie tańczyliśmy i słuchaliśmy muzyki.

Ty przyjąłeś mnie w Samarytance, całą, mimo że nie rozumiałam i nie potrafiłam otworzyć się na Ciebie. Poznałeś mnie, rozpoznałeś mnie i zaakceptowałeś. Potraktowałeś mnie poważnie, nie oceniłeś, po prostu chciałeś ze mną być.
Ty chcąc, abym żyła "bardziej" nazwałeś mnie swoim kwiatem, swoją różą i zachwyciłeś się mną.
I pamięta róża, kto jest ogrodnikiem, i wie, że nie jest doskonała. Ale wie też, że to nie ona ma zbawić świat. Świat i ona został już zbawiony. A Pan posłuży się nią i poprowadzi według swojej woli. Nie zostawi, nie zawiedzie, bo jest prawdziwym przyjacielem. Panie, oddaję Ci moją wolność i moje pragnienia.
Tobie cześć i chwała! Amen.