Daj sobie spokój z tymi podejrzeniami o grzech ciężki. Grzech ciężki to jest zerwanie z Panem Bogiem - świadome i celowe. Ten Twój Pan Bóg jest jakiś straszny - krzywo spojrzysz, źle pomyślisz, głośno coś powiesz, zaklniesz po cichu - i już z Toba zrywa???

Zostaw go i chodź do mojego Pana Boga.

Mój Bóg dał się zabić, żebym tylko uwierzył, że On naprawdę mnie kocha. Krzyż mówi o cierpieniu, ale przede wszystkim jest znakiem miłości. Mój Bóg z krzyża patrzy na mnie i pyta się, co jeszcze mogłem dla ciebie zrobić, żebyś na serio uwierzył, że cię kocham.

Przyjdź do mojego Pana Boga - o. Kazimierz Wójt SJ

Myśli moje są myślami pokoju a nie udręczenia
(por. Jr 29,11-12)

Bardzo częstą trudnością osób poszukujących wsparcia duchowego jest problem skrupułów. Pierwszym odczuciem, którego doświadczam w spotkaniu z takimi osobami jest współczucie. Najczęściej są to bowiem osoby, które same sobie zadają ból i cierpienie. Czym jest zjawisko skrupułów, które potrafi unieszczęśliwić czasem na całe życie? Zanim przyjrzymy się temu bliżej warto przypomnieć, że św. Ignacy Loyola, założyciel jezuitów, sam cierpiał na tę duchową chorobę. Miała ona miejsce na początku jego nawrócenia. I o mały włos, a doprowadziłyby go do targnięcia się na swoje życie. Ignacy był człowiekiem wielkich pragnień: marzył o tym, aby żyć tak, jak św. Franciszek z Asyżu lub św. Dominik. Chciał całkowicie poświęcić się Bogu.

Po prostu jeździj! - o. Dariusz Michalski SJ

We wrześniu 2012 roku przebywał w Polsce Generał Zakonu Jezuitów o. Adolfo Nicolas SJ. Na początku spotkał się w Gdyni z nowicjuszami z obu polskich nowicjatów. Poniżej publikujemy fragmenty zapisu spotkania z nowicjuszami, w którym odnosi się do specyfiki tego etapu formacji. Zawarte tu myśli przybliżają w inspirujący sposób duchowość ignacjańską. Mamy nadzieję, że pomogą lepiej odczytać drogę do Boga, którą jest duchowość św. Ignacego Loyoli, założyciela Jezuitów.

O wzroście, procesie i przemianie - o. Adolfo Nicolas SJ

Dawno temu, w Egipcie, żył mądry pustelnik. Miał wielu uczniów, jeden z nich przyszedł kiedyś do niego i poskarżył się:

- Mistrzu usiłuję medytować Słowo Boże. Gdy próbuję je zrozumieć, co oznacza – często nie pojmuję jego znaczenia. Gdy usiłuję z nim trwać, wtedy często się rozpraszam i myślę o czymś zupełnie innym. Wydaje mi się, że moje wysiłki poszukiwania Boga są bezsensowne. Nic mi z tego nie wychodzi. Chcę zrezygnować i przestać medytować, bo czuję się zniechęcony.

- Synu, zanim podejmiesz decyzję o zaprzestaniu medytacji Słowa Bożego, spełnij to, o co cię poproszę. Potem będziesz mógł uczynić co zechcesz.

Wierność medytacji

Któregoś roku na początku czerwca podczas modlitwy przyszło mi nagle do głowy, że chyba w tych właśnie dniach są urodziny mojego ojca. Nie znałem dokładnej daty. Zawsze musiałem pytać o to mamę przy czym nieustannie myliłem tę datę z Dniem Ojca. Nie znam dnia urodzin mojego taty. W jednej krótkiej chwili dotarło do mnie pełne znaczenie tych słów. Doznając olśnienia, poczułem się tak, jakby ktoś wbił mi nóż w serce.

Nie znałem daty urodzin ojca, ponieważ ojciec nie miał dla mnie żadnego znaczenia. Nigdy nie miał. Był jakąś częścią mojego życia, owszem, ale zupełnie się dla mnie nie liczył. Znałem daty urodzin mojej mamy, mego brata, moich dzieci, żony, nawet kilkorga moich przyjaciół, ale przez wszystkie te lata nie zdołałem zapamiętać, kiedy urodziny ma mój ojciec.

Nasi ojcowie